szklane drzwi na werandę stały otworem.

dalszej odsprzedaży pasów z roztrzaskanych samochodów. Po pierwszym
chciałem.
- Nie mogę powiedzieć, dokąd jadę.
Nie odezwała się.
- Trzeba było już wczoraj powiedzieć, żebym się uzbroił.
– Na broni nie ma odcisków – oznajmił chłodno Sanders.
będzie dobrze.
motelu. Tuż za rogiem, za kępą drzew, natknęli się na pierścień policyjnych wozów.
można było zjeść świeżo złowionego kraba i miskę świeżo zebranych truskawek ze świeżo
Wiedziała, że zeszłej nocy po wyjściu z jej pokoju mąż położył się na podłodze przy
– W porządku.
- Ładne - powiedział w końcu Quincy.
Wjechała na autostradę międzystanową I-76, czując, że samochód jej
- To stary człowiek - szepnął Quincy. - Ma siedemdziesiąt pięć lat i nawet

– Nie masz jeszcze nawet pięćdziesiątki. Spora ta resztka. Trzydzieści, czterdzieści lat
laboratorium. Choć był zawalony robotą, poświęcił sporo czasu na przebadanie zdjęć i aktu
wewnętrzne podwórze – kwadrat otoczony z dwóch stron rzędem drzwi do pokojów. Na
– To twoja wina – powiedziała, gdy z jej twarzy odpadały piaty skóry, zostawiając
Nie czekał na dalsze zaproszenie, poderwał się z posłania, rozpędził i wskoczył na łóżko.
– Nie ma mowy.
Zabieramy się stąd. Musimy zidentyfikować twoją towarzyszkę.
ludzką postać, zaraz jednak rozpłynęła się wśród drzew. Czyżby ktoś go obserwował z zarośli
nowego od jednej z jej przyjaciółek, ta przyjaciółka traciła życie. Prawie tak, jakby... Zdaję
– A co ty na to?
- Nie, ja... - Urwała zaskoczona, a jej blada twarz nabrała kolorów. - Chwileczkę. Pyta mnie pan, czy odwiedziłam w szpitalu matkę i czy ją zabiłam? O Boże, o to panu chodzi,
Miał już dosyć motelu i obskurnych ścian.
błąd, oddzwaniając. Czego chcesz?
Martinez milczała wpatrzona w fotografię przerażonej kobiety.
Ściągnęła torbę podręczną ze schowka nad głową i powoli szła do wyjścia za kobietą z